Meermaals werd mij de laatste tijd gevraagd: “waar blijft je blog toch”?
-“Ja, ja, hij komt eraan”.
Oh wat had ik het druk. Vooral met wat de ondertitel van mijn blog is: werk zoeken, hebben en houden. Hebben kost me momenteel de meeste energie, vooral op de momenten dat ik níet aan het werk ben. Dan loop, fiets, lig of zit ik te denken aan wat ik allemaal nog moet doen in die twee dagen per week dat ik werk heb. Zodat die andere drie dagen eigenlijk worden “vertroebeld” met wat ik nog moet doen, of ook daadwerkelijk dan toch maar weer doe. Daar word je erg moe van en het is een uitstekende voorwaarde voor opbranden. Maar gelukkig, het werd gezien en er was een potje met geld. Nu kan ik voor een paar maanden doen wat ik moet en wil doen, in werktijd.
Hoe het nou met die exen zit?
Die kom ik dus overal tegen. Steeds opnieuw kruisen onze wegen elkaar. Het aardige is: we kennen elkaar zo goed, dat we als vanzelf de draad weer oppakken. Er zijn erbij die bij benadering nog doen wat ze toen ook al deden, anderen zijn – soms noodgedwongen – een nieuwe koers gaan varen. Een enkeling staat aan de zijlijn.
Met sommigen spreek ik nog eens af. We drinken wat, praten wat, en bevestigen hiermee dat we zo’n goede tijd hadden samen. Dat onze wegen moesten scheiden, dat spijt ons. Anderen zijn uit het oog, niet uit het hart.
Mijn exen: ze verbinden mijn verleden met het heden, en met wat gaat komen. Zij zagen mij worstelen, lachen en verder gaan. Zij geven mij, en ik hen, waardevolle tips: ga eens met die of die praten, wie weet……
Wat ze allemaal gemeen hebben: zij waren ofwel mijn werk-/opdrachtgever, ofwel collega. Op de foto zie je wat van de tastbare herinneringen aan hen, mijn dierbare exen.
Inzicht: hou je contacten warm, en niet alleen via LinkedIn.
Tot gauw weer!
PS: de volgende blog gaat over dat leuke werk van mij, met een filmpje erbij!
Viola
De wereld volgens Viola 