We mogen er van genieten dezer dagen. In het land uitdagend bevroren plassen, witgefreesde sloten, doorzichtig-donkere vijvers. Statig berijpte bomen leken te zeggen: kom maar en geniet er van. De schoonheid van sneeuw en ijs zien en de rest even vergeten, dat kleurt je dag!
Sommigen, best velen, gaan meer uitdaging aan. Zij binden ijzers of latten onder, of kiezen voor een slee. Of voor sneeuwschoenen en prikstok. Als we maar niet naar de Ardennen gingen. Ontspanning door inspanning. Toch mooi, dat in zo veel mensen het kind nog leeft, dat het speelse er nog is? Daar schreef ik al eerder over. Op de televisie zie je ineens schaatswedstrijden, maar ook sleetje rijden. En dat vind ik nou boeiend, want schaatsen, dat is individueel, maar sleeën, dat doe je samen. Nee, niet overal, er zijn uitzonderingen, maar in ons vlakke Nederland heb je meestal iemand nodig die jou voorttrekt op die slee. Is die er niet, dan sta je stil. Al is die sneeuw nog zo wit en glad en de lucht nog zo blauw, het zijn de ouders die hun kinderen vooruit trekken; andersom zie je zelden.
Zo gaat het ook in de werkende wereld: je kijkt naar je omgeving en je kijkt naar jezelf. Waar pas ik bij, hoe kom ik vooruit? Heb ik hulp nodig, kan ik zelf in beweging komen? Trek ik een ander even mee of laat ik mij trekken? Of wil ik helemaal niet vooruit? Draai ik even een paar pirouettes! Natuurlijk, je kunt het allemaal alleen doen, maar met collega’s of geestverwanten is het leuker en raak je geïnspireerd. In je eentje win je geen wedstrijd, kom je niet vooruit op de vlakke sneeuw, kun je niet genieten van het samen bereikte doel.
Dus moet mijn vraag eigenlijk zijn: skiën, sleeën, schaatsen, met wie ga jij?
Tot ziens!
Viola
De wereld volgens Viola 